Uçurtmanın izinden dağdan aşağı iki bisiklet kaptırmış gidiyor,
Çiçeklenen ağaçların arasından, mahmur avluları arkada bırakıp.
Nisan sabahı, saçlarda tir tir titriyor kurdelalar,
Önü açık ceketler rüzgarda yelken misali uçuşuyor.
Bisikletler bırakılmış, spor ayakkabıları alel-acele ıslak otlara atılmış,
Yamaçtan aşağı bir kovalamaca, denizin serin maviliğine.
Korkulukların üstünde dengeyi bulup koşmak yeryüzünün kenarında.
Beyaz martıları yemlemek, ufuktaki gemileri saymak.
Olabildiğine gayri-ciddi olmak, mutlu ve hepten tırlatmış,
Ama her şeyi daha net görmek, her şeyi yüz kere daha güçlü hissetmek.
Sarhoş rüzgara, köpük köpük tuzlu suya döndürmek yüzünü.
Gülmek, yuvarlanmak, kolları açmak ve düşmek kuma.
Ne de güzel bol keseden sözler veriyor şu bahar,
Sıcak günler vadediyor, ama bu bir daha bize dönmeyecek,
El ele kanmış duygulara teslim olan eller,
Ve seyretmek feryad ü figan kederle gün-batımını.