Ακόμα μια φορά τα πάθη
έγιναν μέσα μου αυτοκράτορες
πληρώνω μια ζωή τα λάθη
και τις στιγμές μου τις παράφορες
μα συνεχίζω
Της ιστορίας μας το ρεύμα
κόπηκε πάλι και σκοτείνιασα
ακόμα ένα ίδιο τέρμα
θα ξαναζήσω κι ας ωρίμασα
Από παιδί είχα στο αίμα τη φωτιά
και δε χρωστάω γιατί κανένας δε μου χάρισε
δε θα αλλάξω και το ξέρω τελικά
μπροστά σε τίποτα η ζωή μου δε φρενάρισε
Είναι μια πόλη η δική μου η καρδιά
που μέσα ζούνε ιερά ζούνε κι ανήθικα
δε θα αλλάξω και το ξέρω τελικά
από μια θύελλα μπορεί και να γεννήθηκα
Μπροστά στο τζάμι της ψυχής μου
στέκομαι πάλι και διχάζομαι
είσαι ο δρόμος της πληγής μου
είσαι κι εκείνη που χρειάζομαι
για να γλιτώσω
Θέλω ‘‘τα θέλω μου’’ να δέσω
με λογικές κι επιχειρήματα
μα προτιμάω να πονέσω
παρά να κάνω πίσω βήματα