Ах, пред којзнае колку месеци подготвив убави зборови
Кога никој не те слуша, лесно е да зборуваш.
Еден непознат глас постојано вика во мојата глава.
А на моето лице има огромна лажна антидепресивна насмевка.
"Не оди си вака, те молам, не оди си вака те молам,
седни малку до мене" не можев да речам
Посакував барем да се потпрам на твоето рамо и да плачам
да те бакнам, ама не можев.
Не можев, ми беше срам.
Не ме гледај така, не ми е добро, но ако си ти среќен и ја сум.
Вечерва сум само една стара пријателка, како и да е.
Еден непознат глас постојано вика во мојата глава.
А на моето лице има огромна лажна антидепресивна насмевка.
"Не оди си вака, те молам, не оди си вака те молам,
седни малку до мене" не можев да речам
Посакував барем да се потпрам на твоето рамо и да плачам
да те бакнам, ама не можев.
(х2)
Не можев, ми беше срам.
"Кога и да ти е лошо, побарај ме" знаев да ти кажам, ама
"Кога би можела повторно би ти ки бришела солзите" не можев да ти речам
"Не оди си вака, те молам, не оди си вака те молам,
седни малку до мене" не можев да речам
Посакував барем да се потпрам на твоето рамо и да плачам
да те бакнам, ама не можев.
(х2)
Не можев, ми беше срам.