Στη θάλασσα βουτάει το δειλινό χρυσό
η μέρα στις ταράτσες ξαπλωμένη.
Ψήνεται η στιγμή στον πυρετό γι’ αυτό,
που τόσο τη ζωή μου ομορφαίνει.
Στα μάτια σε κοιτώ στον κόσμο σου να μπω
του πόθου η φωτιά ειν’ αναμμένη
σ’ αγγίζω σε φιλώ λίγο δροσιά να πιω
χαμόγελο, φεγγάρι, ανθοδέσμη.
Της νύχτας τ’ ακριβό μεταξωτό φορώ
της ξαστεριάς αχνό υφάδι.
Στον ώμο μου ακουμπάς ψιθυριστά μιλάς
τα λόγια σου φωτάκια στο σκοτάδι.