й‘Знікаю... у ‘змаўклівым я раі.
Вопль анёлаў у нім, -- няма каму зпачуць.
Дзе (ж…) рай ты знойдзеш?
Дзе (й’н…) -- твой падман?
Бо падаю ў гэтым я -- ў пекле! -- мяжы не чуць’, --
Раз з’ да разам...
І калі, й‘крамя сябе, -- нікога няма вакол...
І ўсё -- ды ‘знікае, -- і я -- паміраю,
Адміраю.
Anima Noir...
Ў гэтым прамёрзлым,
У “садку” загiны’(ўшi)м,
Дзе ўсе ружы паміраюць...
Дзе ўвесь шэп(ы)т мой пасцiхае...
Anima Noir...
Гэты холад
застудзіў, --
Я душу страціў(шы) ўсюю...
(З...) тым выбліскам ‘(з)пошнiм...
Чорная/-ай Душа/-ы...
Ды самотна...
(Толькi бачны...)
Бляскi шкла
‘зБітай люстэркi...
Але/Толькі больш нічога і не відаць,
Няма пра што больш перажываць
(Ні да чаго больш не дакрануцца),
Нічога больш (…няма’)...
Толькі -- Чорная Душа...
____________________
Згубляюся я ў гэтым ціхім раі,
Дзе анёлы крычаць, і ніхто не чуе.
Дзе твой рай (нябёсы)?
Дзе твой падман (хлусня)?
Таму што я падаю (толькі...) ў гэты бязмежны пекла, --
Раз за разам...
Калі я не магу бачыць нічога, акрамя сябе...
І ўсё знікае, -- і я паміраю,
Паміраю...
Anima Noir (Чорная Душа)...
Гэтай халоднай зімой,
У гэтым бясплодным садзе,
Дзе ўсе ружы паміраюць,
Дзе ўвесь мой шэпт заціхае...
Anima Noir...
Увесь гэты холад
замарожвае мяне,
Я згубляю сваю душу...
Апошнiм выбліскам святла...
Чорнай Душы...
Адзінокай...
(/Толькi застаўся)
Бляск шкла
Разбітай люстэркi...
Але нічога больш не відаць,
Нічога больш не адчуваць,
Нічога больш (...няма)...