Er was 's een meisje dat dacht
Dat de wereld vol goud en parels was
Zij lachte met de heldere blik
Van hen die vertrouwen stellen in 't leven
Zij heeft geleerd om te geloven
In al het goede en eerlijke
En op het eind van iedere dag
Zat zij tevreden in haar stoel
En zij zong: lalalalalala
Hij was het type dat dacht recht te hebben
Op alles wat hem aanstond
Hij was ongecompliceerd, zelfbewust
En aangenaam om te zien
Zij ontmoetten elkaar toevallig in een café
Hij vond haar er goed uitzien
En toen zij kusten voelde zij
voor 't eerst de verrukking van de liefde
En zij zong: lalalalalala
Zij gaf zichzelf zonder terughoudendheid
Met gretigheid en vreugde / Hij nam haar met onverschilligheid / En ontdeed zich van haar als een kapot speelgoed
Er was 's een meisje dat dacht
Dat de wereld vol goud en parels was
Zij lachte met wazige blik
En lippen die nauwelijks krulden
Zij heeft geleerd om te geloven
En zo verging haar leven
En door de jaren heen kon zij nog steeds
De weerklank van haar lied horen
Lalalalalala