Ένα όνειρο,
μια ανάμνηση φυτεμένη από ψηλά στης Γης το χώμα,
βρήκε η λήθη ένα άσπρο αφρόψαρο
κι απ’ τη ράχη του είδε τ’ ουρανού το χρώμα
Και η λήθη έγινε αλήθεια
γέμισαν ξανά τα άδεια στήθια
τώρα η Περσεφόνη πάλι στο μπαλκόνι
γεύεται φλισκούνι, άγρια μέντα και ακούει αμόνι...
Ένα όνειρο,
μια ανάμνηση, και η αγάπη έχει βάλει τα καλά της
κλέφτες, αναχωρητές και άποροι
χώρεσαν μέσα στην άγια αγκαλιά της
Και η λήθη έγινε αλήθεια
γέμισαν ξανά τα άδεια στήθια
τώρα η Περσεφόνη πάλι στο μπαλκόνι
γεύεται φλισκούνι, άγρια μέντα και ακούει αμόνι...
Ένα όνειρο,
μια ανάμνηση φυτεμένη από ψηλά στης Γης το χώμα,
βρήκε η λήθη ένα άσπρο αφρόψαρο
κι απ’ τη ράχη του είδε τ’ ουρανού το άγιο χρώμα