Ин мисли як рӯзи муқаррарӣ як рӯзи муқаррарӣ буд
Аммо ба назарам чунин менамуд, ки вай гӯё махсус буд
Ману ту аз баҳор гузаштем
Ва олами атроф хеле зебо буд
Он рӯз дӯсти ман
Мо боварй доштем
Вақт қатъ шуд, танҳо барои ҳардуи мо
Аммо пеш аз он, ки мо онро андеша кунем
Ва ҳама чизро ба воқеият табдил дод
Он рӯз мо хеле пеш аз мо дурахшид
Ва тобистон ба кишвар омад
Ва он рӯзи дароз ва гарм буд
Аммо барои ман ин хеле зуд парвоз кард
Вақте ки ман назди ту дар алаф мемонам
Он рӯз дӯсти ман
Мо боварй доштем
Вақт қатъ шуд, танҳо барои ҳардуи мо
Аммо пеш аз он, ки мо онро андеша кунем
Ва ҳама чизро ба воқеият табдил дод
Он рӯз мо хеле пеш аз мо дурахшид
Ва ҳоло тирамоҳ аст, дарахтон луч мебошанд
Аз кабудии онҳо танҳо пасмондаҳои хушк буданд
Орзуҳои мо парешон мешаванд
Ҳеҷ кадоми мо онҳоро боздошт накардаем
Он рӯз мисли дигар рӯзҳо буд
Бале, ман медонам, ки ӯ ҳеҷ гоҳ бармегардад
Зеро ҳар он чизе, ки мо имрӯз аз даст додаем
Пагоҳ такрорӣ нахоҳад буд
Он рӯз дӯсти ман
Мо боварй доштем
Вақт қатъ шуд, танҳо барои ҳардуи мо
Аммо пеш аз он, ки мо онро андеша кунем
Ва ҳама чизро ба воқеият табдил дод
Он рӯз мо хеле пеш аз мо дурахшид