Ήταν Σεπτέμβρης και ο ήλιος μας είδε να φιλιόμαστε
έτρεχες με την αναπνοή σου να παίζει μαζί μου
ένα βότσαλο στο νερό έκανε θόρυβο
η επιθυμία να είμαι για πάντα μαζί σου
με κόκκινη μύτη από το κρύο κι ήταν σχεδόν Χριστούγεννα
η αγάπη μας μεγάλωνε κάθε μέρα πιο πολύ
ήταν το φως στα μάτια που φώτιζε τις καρδιές
μέχρι την έκλειψη ηλίου που τώρα υπάρχει μέσα σου
Τι έγινε;
Με χαμηλωμένο βλέμα, δεν μιλάς και δεν τρέχεις σε μένα
έχεις ανάγκη να μείνεις λιγάκι μόνη μακριά; γιατί;
Τι έγινε;
Ξέρω!
σε ένα λεπτό θα με αφήσεις μόνο , μην πεις όχι
Αγάπη μου
με αφήνεις χωρίς ένα αντίο
μα η σιωπή σου μοιάζει να λέει ότι έχεις πληγωθεί
όπως το χιόνι λιώνει στον ήλιο, κλαις κι είναι αναπόφευκτο
Μα ποιός είναι αυτός
που τώρα κάθεσαι και μου λές
Πώς μπόρεσες να του δώσεις ένα κομμάτι του κόσμου μου
Θα ήθελα να εξαφανιστώ καθώς σε χαϊδεύει ο άνεμος
είσαι άσπλαχνη (πολύ κακιά)
Μη μου χειροτερεύεις τα πράγματα κοιτάζοντας τα λεπτά
άσε μου το χρόνο να σου πω τι σκέφτομαι
Δώσε μου πίσω αυτές τις μεγάλες στιγμές αγάπης
όλες τις νύχτες που περάσανε μιλώντας μαζί σου
Τι έγινε
Μην φυλακίζεις τα πράγματα στο σκοτάδι,πες τα μου να τα γνωρίζω
ήρθε το τέλος του κόσμου μόνο για μένα
Τι έγινε;
δεν ξέρω
ίσως να είναι απλά ένα πολύ κακό όνειρο
Ξυπνάω σε λιγάκι.
Αγάπη μου
με αφήνεις χωρίς ένα αντίο
μα η σιωπή σου μοιάζει να λέει ότι έχεις πληγωθεί
όπως το χιόνι λιώνει στον ήλιο κλαις, είναι αναπόφευκτο
Μα ποιός είναι αυτός
που τώρα κάθεσαι και μου λές
Πώς μπόρεσες να του δώσεις ένα κομμάτι του κόσμου μου
Θα ήθελα να εξαφανιστώ καθώς σε χαϊδεύει ο άνεμος
είσαι άσπλαχνη (πολύ κακιά)