دوست دارم آن هنگام که باد
ما را به شور می آورد
و گیسوانت را به بازی می گیرد
آن هنگام که بسان بالرینی
با گام های ظریف
به دنبالش می دوی
دوست دارم
آن هنگام که با شادمانی
به سویم بازمی گردی
تا خودت را بر شانه هایم بیاندازی
آن هنگام که همچون دختر بچه ای
بر روی زانویم می نشینی
دوست دارم آن هنگام که خورشید به آرامی غروب می کند
اما دوست دارم آن امیدی را که برای ما شعله می کشد.
دوست دارم دستانت را که آرام جان من هستند
آن هنگام که غرق در
تاریکی شده ام
و صدایت را که نجوایی ست
از سر چشمه ی امید
دوست دارم آن هنگام که
چشمان نمناکت
مرا با لطافت در بر می گیرند
و همچون بالشی از جنس پر
پیشانی ام بر سینه ات
می آرامد.