เราทุกคนล้วนยึดติดกับภาพจำในอดีต
ถูกหุ้มไปด้วยดินโคลนที่กำลังจะแข็งตัวในอีกไม่นาน
ดูเหมือนว่าแค่คำพูดอย่างเดียวจะยังไม่พอ
เขียนเติมสิ่งที่ร่างเอาไว้ในกระดาษอย่างแผ่วเบา
ไม่เป็นไรหรอก ได้แต่หวังพึ่งคนที่มองไม่เห็นคนนั้น
อา ก็อย่างที่คิด วันนี้ยังทำได้ไม่ดีเหมือนเดิม
ฉันกลัวการมองภาพเหล่านั้น
สายฝนจะยอมตกลงมาหาฉันหรือเปล่า?
ไม่ว่าฉันจะลงสีใหม่สักกี่ครั้ง ภาพนั้นก็ยังคงขุ่นมัว
แล้วตอนนี้บทเพลงนั้นก็ห่างออกไปเกินกว่าจะเอื้อมมาได้แล้ว
ค่อยๆ ปล่อยคำที่คลุมเครือ
และแข็งกระด้าง แต่ก็ยังไม่เพียงพอ
อย่างนั้นเหรอ มันถูกเติมเต็มไปด้วยความว่างเปล่าแล้วสินะ
ไม่มีทางเป็นจริงได้อีกแล้ว
ไม่อยากจะทนอยู่กับสายฝนอีกแล้ว
เหนื่อยมามากพอแล้ว
ไม่อยากให้ที่ทำไปต้องสูญเปล่า
สิ่งที่ฉันชอบถูกกลืนกินหายไปกับความเศร้าโศก
จะไม่หาเหตุผลตื้นๆ มาสืบค้นตัวเองอีก
หยาดฝนไหลลงมาตามกระจกของร้านค้า
และถูกกลืนไปกับความมืด
ค่อยๆ ซึมเข้าไปใน USB
หวังว่าสักวันเธอจะกลับมารักตัวฉันในวันนี้อีกครั้ง
การถูกหลอกลวงกลายเป็นความผิดของสายฝน
เลข 0 กลายมาเป็นความโดดเดี่ยว
เธอไม่อาจย้อนกลับมาที่นี่อีก ไม่กลับมา ไม่กลับมา
เร็วเข้าสิ เร็วเข้า ต้องรีบแล้ว
ก่อนที่จะกลายเป็นแบบนี้
ฉันฝืนทนกลั้นหายใจ
จากภาพพักหน้าจอที่มาขวางกั้นเอาไว้
ก็แน่นอนว่าฉันไม่อยากจะลืมมัน
ในวันพรุ่งนี้
หากท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม
เธอช่วยส่งรอยยิ้มอันนุ่มนวลมาให้ฉันได้ไหม
เพื่อให้ภาพทั้งหมดชัดเจน ไม่ขุ่นมัว
คงจะดีถ้าบทเพลงนั้นส่งไปถึงเธอได้
เทียบกับตัวฉันแล้ว
ความเศร้าโศกนั้นเอ่อล้น และไม่อาจแบกรับไหว
ฉันพยายามระบายออกมาด้วยคำพูดที่ฉันไม่เก่งนัก
แต่ก็สมองก็กลั่นออกมาได้อย่างเป็นลำดับ
ด้วยคำว่า ราตรีสวัสดิ์
แม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจตลอดมา
แต่ก็เฝ้ารอคอยอย่างคนขี้ขลาด
เข็มนาฬิกาหมุนไล่ตามฉันมาเรื่อยๆ
ส่วนเธอก็คือเลขที่อยู่ข้างๆ ฉัน
เฝ้ารอ เฝ้ารอ รอฉันอยู่ใช่รึเปล่า?
แม้จะเป็นแค่เพียงภาพหลอนก็ยังดี
ก็อย่างที่คิด วันนี้ยังทำได้ไม่ดีเหมือนเดิม
ถึงเธอจะหยิบขึ้นมา มันก็จะขุ่นมัวอยู่แบบนั้น
และฉันก็ยังรอคอยให้ฝนตกลงมาต่อไป