Στη Σμύρνη, Μέλπω. Ηρώ, στη Σαλονίκη.
Στο Βόλο, Κατινίτσα, έναν καιρό.
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα.
Ο τόπος μου, ποιος ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με.
Σπίτι, πατρίδα έχω τα μπορντέλα.
Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου,
θολές, σβησμένες ζωγραφιές.
Κι είν΄ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου.
Το σήμερα χειρότερο απ΄ το χτες.
Και τ΄ αύριο απ΄ το σήμερα θε να `ναι.
Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισιές
κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε.
Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει.
Αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού
κι ενέσεις εξακόσια έξι.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι.
Όλη η ζωή μου του χαμού.
Μα από την κόλασή μου σου φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σού μοιάζω.
Μα από την κόλασή μου σού φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.