Μια σκηνή είναι ο κόσμος
άντρες και γυναίκες απλοί είναι ηθοποιοί
Έχουν τις εισόδους τους, έχουν και τις εξόδους τους
ένας άντρας παίζει σε πολλές σκηνές όταν έρθει η σειρά του
Εφτά ζωές οι πράξεις του. Παιδί πρώτα
μπουσουλάει , την νταντά του την τσιγκλάει.
Μαθητούδι όλο γκρίνια πιο μετά, με το σακίδιό του
φέγγει το πρωί το πρόσωπό του όταν σέρνεται σαν σαλιγκάρι,
στο σχολείο για να μην πάει. Ακολούθως εραστής
με μια ανάσα φωτιά, μια θλιβερή μπαλάντα
για της αγαπημένης του τα καμαρόφρυδα. Στρατιώτης πιο μετά,
όρκους παράξενους γεμάτος, με γένια σαν θηρίο
με ζήλο και τιμή, αψύς και απότομος στον καυγά
τη φευγαλέα φήμη αναζητά
στου κανονιού το στόμα . Και μετά γίνεται δικαστής
με ολοστρόγγυλη κοιλιά και ύφασμα λινό
με μάτια βλοσυρά και φροντισμένο μούσι
γεμάτος σοφές επισημάνσεις και μοντέρνες εμπειρίες
κι έτσι στην σκηνή το ρόλο του τον παίζει. Η έκτη ηλικία του γλιστράει, μέσα στο μεγάλο και χαλαρό του παντελόνι,
με διόπτρες στη μύτη και τη θήκη τους στο πλάι
Τα νεανικά του τα μπαντζάκια, καλοδιατηρημένα, σ'ενα κόσμο τόσο πλατύ
στον οποίο αυτός μαζεύεται, συρρικνώνεται, όπως και η βαριά του αντρική φωνή
που ξαναγίνεται παιδιάστικο τρέμουλο, ήχος ξέπνος, και συριγμός. Τελευταία ηλικία όλων
που την πλούσια αυτή την ιστορία αυτή τερματίζει
είναι η δεύτερη του παιδική ηλικία, η λήθη η ολοκληρωτική,
δίχως δόντια, δίχως μάτια, δίχως γεύση, δίχως τα πάντα δηλαδή.