Όλα τ’ αστέρια ίσως λάμπουν φωτεινότερα
Όλα τα σύννεφα ίσως είναι άσπρα
Αλλά όταν χαμογελάς, όου, πώς νιώθω τόσο ωραία;!
Που εγώ μπορώ δύσκολα να περιμένω να σε κρατήσω, να σ’ αγκαλιάσω
Ποτέ δεν είναι αρκετό, να προσφέρεις μου προσφέρεις τη καρδιά σου
Όλος δικός μου...
Πρέπει να είσαι
Απ’ αυτό το σύννεφο, αριθμός εννιά
Ο κίνδυνος αρχίζει, τείνει να είναι δριμύς
Και τέτοιου είδους θλιβερές μετάνοιες, όου, όπως εκείνους τους έναστρους1 ουρανούς
Όπως ταχέως πέφτουν δε κάνουν κανένα λάθος
Δε θα ‘πρεπε ν’ αποδράσεις
Δεσμευμένος και δεμένος, δεν υπάρχει πουθενά να κρυφτείς
Όλος δικός μου...
Πρέπει να είσαι
Γι αυτό, μην αντισταθείς
Θα ‘πρεπε να υπάρχουμε
Μέχρι τη μέρα
Μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω
Όλος δικός μου...
Πρέπει να είσαι
1. γεμάτο αστέρια