Ο θάνατος βρισκόταν παντού,
στον αέρα
και στους ήχους
που ακουγόντουσαν από τα αναχώματα
του Μπόλτον Ριτζ.
Η άγκυρα του θανάτου.
Όταν άναψες τσιγάρο
ή έλεγες ένα αστείο,
ήταν στο γέλιο
και στο πόσιμο νερό
πλησίαζε την παραλία
καθώς νήματα κόβονταν,
έπεφταν μέσα στη θάλασσα και επέπλεαν γύρω μας.
Ο θάνατος βρισκόταν στο αρχαίο φρούριο,
προστατευμένος από εκατομμύρια σφαίρες
από οπλίτες, που περίμεναν τα πτώματα
με καρδιές που απειλούσαν να ανοίξουν τα κουτιά τους,
καθώς ανεβήκαμε προς τον ήλιο
ο θάνατος ήταν όλοι και οι πάντες.
Ο θάνατος κρεμάστηκε από τον καπνό και κρατήθηκε
σε 400 στρέμματα άχρηστης παραλίας.
Μια τράπεζα κόκκινης γης, έσταζε κάτω τον θάνατο
τώρα, και τώρα, και τώρα
στον αέρα
και στους ήχους
που ακουγόντουσαν από τα αναχώματα
του Μπόλτον Ριτζ.
Η άγκυρα του θανάτου.
Ο θάνατος βρισκόταν στον ήλιο που σε κοιτούσε,
έριχνε τα βλέμματα του σε όλους.
Έτριξε τα κόκαλα των Ιπποτών του Φωτός
ακόμα κάθεται εκεί στα ανοιχτά
καθώς εμείς, προχωρώντας προς τον ήλιο
τραγουδούσαμε "Θάνατος σε όλους και στους πάντες."