“มันต้องมีทางออกสักทางซีวะ”
เจ้าจำอวดพูดกับหัวขโมย
“มันโกลาหลเกินไปว่ะ;
กันคลายใจไม่ได้เลย
พวกพ่อค้า มันมาสูบเอาไวน์ของกันไป
พวกชาวนา ก็ได้แต่ไถดิน
ทั้งหมดในหมู่พวกมัน
ไม่มีใครรู้ค่าขี้ดินที่มันเหยียบด้วยซ้ำไป”
“ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตื่นเต้น”
หัวขโมย พูดอย่างนุ่มนวล
“มันยังมีคนมากมายในหมู่พวกเรา
ที่คิดว่าชีวิตก็เหมือนการเล่นจำอวด,
แต่ทั้งกันและแก ก็เคยผ่านมันมาด้วยกันแล้ว,
และนั่นมันก็ไม่ใช่ชะตาลิขิตของเรา
ฉะนั้นเลิกพูดจาเลอะเทอะเสียดีกว่า
เวลาก็ได้ร่วงเลยมาไกลเสียแล้ว...”
ตลอดมาบนหอคอยงาช้าง
เหล่าเจ้าชายยังคงเฝ้าสังเกตการณ์
ขณะที่อิสตรีได้ผ่านมา และก็จากไป,
รวมถึงบรรดาขี้ข้าตีนเปล่าด้วย
ไกลออกไป ณ ภายนอกที่เยียบเย็น
แมวป่าส่งเสียงโห่คำราม
สองนักเดินทางกำลังใกล้เข้ามา
พร้อมกับสายลมที่ได้เริ่มโหยหวน