Αν υπήρξε ποτέ για μένα μια στιγμή σαν θαύμα
τότε μάλλον θα ήταν η πρώτη μέρα που σε γνώρισα
Αν υπήρξε ποτέ για μένα μια στιγμή σαν κόλαση που θέλω να ξεχάσω ,μάλλον θα ήταν τότε που σε άφησα να φυγεις
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα
όλος μου ο αέρας
είναι γεμάτος απο εσένα
ακόμα και αν κινηθώ λίγο, προσκρούω σε σένα
Πρέπει να σε αδείασω λίγο λίγο
ναι πρέπει να σε σβήσω
δαγκώνω τα χείλη και
όσο και να προσπαθώ να σε παρακαλώ
δεν μπορώ ούτε να αρχίσω
Αν υπήρξε ποτέ μια στιγμή πιο ονειρεμένη και απο όνειρο
τότε μάλλον θα ήταν η πρώτη μέρα που σε γνώρισα
Αν υπήρξε μια στιγμή πο με βασάνισε ως το θάνατο
μάλλον θα ήταν τότε που σε άφησα να φυγεις
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα
όλος μου ο αέρας
είναι γεμάτος απο εσένα
ακόμα και αν κινηθώ λίγο, προσκρούω σε σένα
Πρέπει να σε αδείασω λίγο λίγο
ναι πρέπει να σε σβήσω
δαγκώνω τα χείλη και
όσο και να προσπαθώ να σε παρακαλώ
δεν μπορώ ούτε να αρχίσω
Θέλω να σε ξεχάσω άραγε? ή
θέλω να σε αγκαλιάσω ακόμα και αν είσαι μια ανάμνηση?
αν δεν είναι αυτό
όλα είναι σαν ψέματα τότε
Αυτή η πεποίθηση πως θα γυρίσεις πίσω
αν δεν είμαι στο μέρος όπου θα γυρίσεις,θα με καταβροχθίσει άραγε η ψευδαίσθηση πως δεν γίνετια?
ή μήπως με έχει ήδη (καταβροχθίσει)?
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα
όλος μου ο αέρας
είναι γεμάτος απο εσένα
ακόμα και αν κινηθώ λίγο, προσκρούω σε σένα
Πρέπει να σε αδείασω λίγο λίγο
ναι πρέπει να σε σβήσω
δαγκώνω τα χείλη και
όσο και να προσπαθώ να σε παρακαλώ
δεν μπορώ ούτε να αρχίσω
Δεν μπορώ να κανω ούτε ένα βήμα
αυτη η πόλη ολόκληρη είναι γεμάτη με σένα
όπου ακουμπούν τα πόδια μου εμφανίζονται ίχνη σου
Είναι καλύτερα να σε νοσταλγω
ναι,δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο παρά αυτό
ακόμα και αν κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου
βλέπω εσένα και ακούω τη φωνή σου