يه پنجره با يه قفس، يه حنجره بی‌هم‌نفس
سهم من از بودن تو، يه خاطره‌س همين و بس
تو اين مثلث غريب، ستاره‌ها رو خط زدم
دارم به آخر مي‌رسم، از اونور شب اومدم
يه شب كه مثل مرثيه، خيمه زده رو باورم
می‌خوام تو اين سكوت تلخ، صداتو از ياد ببرم
بذار که كوله‌بارمو، رو شونۀ شب بذارم
بايد كه از اينجا برم، فرصتِ موندن ندارم
داغ ترانه تو نگام، شوقِ رسيدن تو تنم
تو حجم سرد اين قفس، منتظر پَرزدنم
من از تبار غربتم، از آرزوهای محال
قصۀ ما تموم شده با يه علامتِ سؤال
بذار که كوله‌بارمو، رو شونۀ شب بذارم
بايد كه از اينجا برم، فرصتِ موندن ندارم