Απ’ το βοριά η ψυχή μου κουβαλάει
της Ζάμπας τη χαρά, που εδώ σας τραγουδώ
του Τουκουμάν οι ντόπιοι που τηνε χορεύουν
μες τη χαρά που νοιώθουνε να τους κατέχει
το ταίρι τους στα βήματα ακολουθούν
γέροι και νιοί, όλοι είν’ εκεί
Μια μέτζα βόλτα και η ντάμα,
ένα κύκλο κάνοντας, ακολουθεί
ο καβαλάρης νιός της κάνει κόνξα
και το ποδοβρόντημα ξεκινά εκεί
ώσπου το παλληκάρι την κόνξα πάλι κάνει
κι εκεί τα πόδια παύουν να κροτούν
Για όλες τις άλλες, Όχι
Για τα κορίτσια του βορρά, Ναι
του Τουκουμάν τις κόρες
κόρη λυγερή, πορτοκαλιά λουλουδιασμένη
όσο θέλουν άσε τες ν’ αποθυμούν
μιας και το πρώτο μέρος τέλειωσ’ εδώ
Στ’ αλήθεια δεν ξεχνώ, φίλε μου καλέ
τους χορούς εκείνους που τους συντροφεύουν
του Τουκουμάν τους νιούς και νιές
που τη χαρά πασχίζουνε να βρουν
την άχαρη ζωή, ετούτη, να ομορφύνουν
κι έτσι τα δεινά του τέλους να ξεχνούν
Του τηγανιού οι κρεατόπιτες και με κρασί αντάμα
με μια κιθάρα κι ένα νταούλι με βιολί
και με του δαίμονα τις κοπελιές
αργότερα το κέφι τους ν’ ανάψει
κι ούτε στο τέλος να ξεχνούν τους γερο σελέμηδες
με τις ιστορίες, που όλους κάνουν να γελούν
Για τις άλλες, Όχι
για κείνες του βοριά, Ναι
για της Σιμόκα τις κοπέλες
σαν τρελός θα ‘θελα να ‘μαι κει
τη ψυχή μου ν’ αφήσω
στην ίδια Ζάμπα που, ’δω να, τραγουδώ