Això que en diuen estar enamorat [Polish translation]

To, co nazywają stanem zakochania

zdarza się komu się zdarza.

Najbardziej ostrożny może w to wpaść

aż po uszy.

Niejeden naukowiec skatalogował to

jako chorobę,

którą leczy codzienny kontakt

z rzeczywistością.

Drzewa skrywają las,

który jest niewiarygodnie piękny.

Zawsze jest ten pierwszy raz

i zawsze pozostawia ranę.

Ten, który na to cierpi, przyjmuje za oczywistość,

że takiej, jak ta brunetka,

drugiej nie ma, chociaż ich nie smakował

jednej po drugiej.

I potwierdzi cielęcym spojrzeniem,

że takiej, jak ta blondynka,

drugiej nie ma, chociaż nie ruszył się nigdy

z Saragossy.

Zanikają proporcje.

Jest tylko jeden temat rozmowy.

Rozmarzenie myli się

ze zmysłowością. I vice versa.

To, co brutala zmienia w misiaczka,

a starca w dziecko,

ma objawy bardzo podobne

do udaru cieplnego.

Głowa ogłuszona. Serce zmiękczone.

Z piekła w nirwanę.

Może jednak ma coś pozytywnego:

to nie jest zaraźliwe.

I żeby to mogło rozkwitnąć,

nie wystarczy, by była para.

Muszą być zakochani:

ona w nim, a on w niej.

Gonimy za tym i to nas goni, bo

od czasu do czasu to się udaje.

To tylko chwila, ale ta chwila tylko,

tylko ta chwila,

to petarda, która wybucha w sercu.

To jak napełnić wieczność.

To jak rozmawiać z Bogiem. Dotknąć nieskończoności.

To właśnie nazywają stanem zakochania.