Κάποτε, ήρθε μα καταιγίδα στη μορφή ενός κοριτσιού
Κομμάτιασε τον μικρό, ζεστό μου κόσμο
Και μερικές φορές ορκίζομαι ότι μπορώ ακόμα να την ακούσω να ουρλιάζει, μέσα από τα συντρίμμια και τα ερείπια
Και δεν πρόκειται πια να βρέξει
Τώρα το μωρό μου έχει φύγει
Και δεν πρόκειται πια να βρέξει
Τώρα το μωρό μου έχει φύγει
Τώρα η καταιγίδα με έχει περάσει
Έχω μείνει να παρασύρομαι σε μια ήσυχη, νεκρή θάλασσα
Και να την κοιτάω παντοτινά μέσα από τις ρωγμές στις δοκούς που είναι καρφωμένες σε όλες τις πόρτες των δωματίων των ονείρων μου
Τώρα δεν έχω κανέναν για να κρατήσω
Τώρα είμαι ολομόναχος ξανά
Δεν είναι πολύ ζεστά και δεν είναι πολύ κρύα
Και δεν υπάρχει ίχνος βροχής
Και δεν πρόκειται πια να βρέξει
Τώρα το μωρό μου έχει φύγει, ναι
Και δεν πρόκειται πια να βρέξει
Τώρα το μωρό μου έχει φύγει, ναι
Και είμαι μόνος μου
Δεν πρόκειται να επιστρέψει πια
Δεν πρόκειται να επιστρέψει πια
Δεν πρόκειται να επιστρέψει πια
Πες ό,τι θες, δεν με νοιάζει