Ποιον θα ξεγελάνε τώρα τα μπράτσα σου;
Σε ποιον θα ψεύδονται τώρα τα χείλη σου;
Σε ποιον θα λες τώρα σ' αγαπώ;
Κι έπειτα στη σιωπή,
Θα του δίνεις το κορμί σου,
Θα σταματάς τον χρόνο πάνω στο μαξιλάρι
Θα περνάνε χιλιάδες ώρες σε μια σου ματιά
Θα υπάρχει ζωή μόνο για να σ' αγαπάει.
Και τώρα, ποιος;
Και ποιος θα σου γράφει ποιήματα και γράμματα;
Και ποιος θα σου λέει τους φόβους και τα λάθη του;
Ποιον θα αφήνεις να κοιμάται στην πλάτη σου;
Κι έπειτα στη σιωπή,
Θα του λες σ' αγαπώ,
Θα αφήνει την πνοή του πάνω στο πρόσωπό σου,
Θα χάνει το δρόμο του μέσα στη ματιά σου
Και θα ξεχάσει τη ζωή του αγαπώντας σε.
Και τώρα ποιος;
Ωχ
Και τώρα ποιος αν όχι εγώ;
Με βλέπω στον καθρέφτη και κλαίω και νιώθω ηλίθιος,
Παράλογος, κι αμέσως σε φαντάζομαι ολόκληρη να χαρίζεις τη μυρωδιά του δέρματός σου
Τα φιλιά σου, το αιώνιο χαμόγελό σου, μέχρι και τη ψυχή σου σ' ένα φιλί.
Σ' ένα φιλί χωράει η ψυχή
και μέσα στη ψυχή μου βρίσκεται το φιλί που θα μπορούσε να είναι.
Σε ποιον θα αφήνεις το άρωμά σου στο κρεβάτι;
Σε ποιον θα μείνει η ανάμνηση αύριο;
Για ποιον θα περνάνε οι ώρες ήρεμα;
Κι έπειτα στη σιωπή,
Θα λαχταρήσει το σώμα σου,
Θα σταματήσει το χρόνο πάνω στο πρόσωπό σου,
Θα περάσει χιλιάδες ώρες στο παράθυρο,
Θα σταματήσει η φωνή του φωνάζοντάς σε.
Και τώρα ποιος;
Και τώρα ποιος;
Και τώρα ποιος αν όχι εγώ;
Με βλέπω στον καθρέφτη και κλαίω και νιώθω ηλίθιος,
Παράλογος, κι αμέσως σε φαντάζομαι ολόκληρη να χαρίζεις τη μυρωδιά του δέρματός σου
Τα φιλιά σου, το αιώνιο χαμόγελό σου, μέχρι και τη ψυχή σου σ' ένα φιλί.
Σ' ένα φιλί χωράει η ψυχή
και μέσα στη ψυχή μου βρίσκεται το φιλί που θα μπορούσε να είναι.
Και τώρα ποιος αν όχι εγώ;
Με βλέπω στον καθρέφτη και κλαίω και νιώθω ηλίθιος,
Παράλογος, κι αμέσως σε φαντάζομαι ολόκληρη να χαρίζεις τη μυρωδιά του δέρματός σου
Τα φιλιά σου, το αιώνιο χαμόγελό σου, μέχρι και τη ψυχή σου σ' ένα φιλί.
Σ' ένα φιλί χωράει η ψυχή
και μέσα στη ψυχή μου βρίσκεται το φιλί που θα μπορούσε να είναι.