الا ای آهوی وحشی کجائی
مـرا با تـُست چندین آشـنائی
دو تنها و دو سرگردان دو بیکس
دد و دامت کمین از پیش و از پس
بـیا تا حـال یکدیگر بدانیم
مـراد هـم بجوییم اَر توانیم
که می‌بینم که این دشت مشوش
چراگاهی ندارد خرم و خـَوش
که خواهد شد بگویید ای رفیقان
رفیق بیکسان یار غریبان
مگر خضر مبارک پی درآید
ز یـُمن همتش کاری گشاید
چوآن سرو روان شد کاروانی
ز شاخ سرو می‌کن سایه بانی
لب سر چشمه‌ای و طرفِ جوئی
نم اشکی و با خود گفت و گوئی
به یاد رفتگان و دوستداران
موافق گرد با ابر بهاران
چو نالان آیدت آب روان پیش
مدد بخشش ز آب دیدۀ خویش
نکرد آن همدم دیرین مدارا
مسلمانان مسلمانان خدا را
مگر خضر مبارک پی تواند
که این تنها به آن تنها رساند