Տեսեք աղավնին Նոյան տապանին,
Եկած ու կանգնած ի սար Տավրոսին,
Ավետիս կուտա հայկյան սերունդին,
Թե եկավ գարուն Թորգոմա զարմին:
Մոռցանք հայրենիք, մոռցանք Հայաստան,
Կորուսինք մեր փառքն ու Վասպուրական,
Սիրո, միության դասեր մոռացանք,
Ատելության ձեռք խաղալիք դարձանք:
Հինգ հարյուրամյա մի քուն քնացանք
Զ’Աստված ու զեղբայր իսպառ մոռացանք
Սիրո, միության լաթեր մերկացանք
Ատելության ձեռք խաղալիք դարձանք:
Երկինք բարկացավ, հայրենիք լացավ,
Մեր ջուրն ու գինին մեզ արյուն դարձավ,
Մաս մը Պարսկաստան, մաս մը Տաճկաստան,
Մնացինք հայեր թշվառ անպաշտպան:
Այսչափ քնանալ մեզի հերիք է
Թմրիլն ու պառկիլ խիստ մեծ չարիք է
Սիրելն ու սիրվել արդեն բարիք է
Հայու զինվորին համար պարտիք է:
Շուքի պես անցան այս հինգ մեծ դարեր,
Լացին հայրենյաց դաշտեր ու սարեր.
Հերիք է մեզի, հերիք է, հայեր,
Հերիք մեր բաժին արցունք ու ավեր:
Եկեք միանանք, բանանք դպրոցներ
Մեր մատաղ մանկանց համար վարժոցներ
Վառենք, բորբոքենք սիրո հնոցներ
Մեր սառած սրտին ըլլան հալոցներ:
Արթնցեք, հայեր, քաջաց զավակներ,
Առեք միության տեգ ու նիզակներ.
Շուտով կազմեցեք սիրո խմբակներ,
Հագեք քաջության զեն ու զրահներ: