Αγάπη που’γινες δίκοπο μαχαίρι,
κάποτε μου’δινες μόνο τη χαρά,
μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ,
δεν βρίσκω άκρη, δεν βρίσκω γιατρειά.
Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο του μάτια,
τ’αστέρια πέφτουνε όταν με θωρεί.
Σβήστε τα φώτα, σβήστε το φεγγάρι,
σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει.