Μικρή σταγόνα κύλισε στο τζάμι
βροχή η αγάπη κι έγινε ποτάμι
και πότισε τη γη…
Σαν γη σε έπινα και ξεδιψούσα
σταλιά σταλιά κι ύστερα σε ξεχνούσα
σκληρή που είν’ η ζωή…
Όταν αφήσεις την αγάπη μόνη
σε εκδικείται, σε πληγώνει
πεισμώνει σαν παιδί...
Παιδί η αγάπη, σκοτεινός ο δρόμος
ίσως χαθεί και τότε θα `μαι μόνος
σκυφτός μες στη βροχή…
Κιτρινισμένη η φωτογραφία
μικρά κομμάτια κλείνει η ευτυχία
που στόλιζες στο χθες...
Για χρόνια πάνω μου τη κουβαλούσα
άλλαζα ρούχα κι όλο τη ξεχνούσα
ξεθώριασε για δες…
Όταν αφήσεις την αγάπη μόνη
σε εκδικείται, σε πληγώνει
πεισμώνει σαν παιδί...
Παιδί η αγάπη, σκοτεινός ο δρόμος
ίσως χαθεί και τότε θα `μαι μόνος
σκυφτός μες στη βροχή…