Δεν έχω τι να τραγουδήσω τι να πω
είναι η φωνή μου ένα σήμα από καπνό
κι έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω
για τίποτα άλλο πια να μην ξαναμιλήσω
μα πάλι πώς θα ζήσω
Μέσα σε σχολεία μέσα σε πανεπιστήμια
μέσα σε ωδεία σε στρατούς και γυμναστήρια
πέρασα χρόνια άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα
κι έχω τη μόρφωση για όπλο και για προίκα
κι ένσημο για το ΙΚΑ
Φεύγει η ζωή τελειώνει. Σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα, ό,τι μισούσα και το κράτησα.
Φεύγει η ζωή, τελειώνει. Σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα, το μέσα κόσμο μου που έχασα.
Με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;
Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου
και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
μ’ ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή
μα άραγε θα μου βγει;
Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου απ’ τις σκέψεις
μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις
αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι χτες το βράδυ
μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι
και μια τους νότα στο σκοτάδι
Φεύγει η ζωή, τελειώνει. Σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα, ό,τι μισούσα και το κράτησα.
Φεύγει η ζωή, τελειώνει. Σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα, το μέσα κόσμο μου που έχασα.
Με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;