Ik heb mijn land verlaten,
ik heb mijn huis verlaten.
Mijn leven, mijn triest leven,
sleept zich zinloos voort.
Ik heb mijn zon verlaten,
ik heb mijn blauwe zee verlaten.
De herinneringen aan hen komen
nog ruim na mijn afscheid.
Zon! Zon van mijn verloren land,
witte steden, waarvan ik hield,
meisjes, die ik eens gekend heb.
Ik heb een vriendin verlaten.
Nog zie ik haar ogen,
haar ogen nat van regen,
de regen van afscheid.
Ik zie haar glimlach weer,
zo dicht bij mijn gezicht,
die liet oplichten
de avonden van mijn dorp.
Maar aan boord van het schip
dat mij weg voerde van de kade,
heeft een ketting in het water
geknald als een zweep.
Ik heb lang gestaard naar
haar blauwe ogen, die terugweken.
De zee heeft ze verdronken
in golven van spijt.