Αδελφέ μου χαράχτηκες από ασθενικά καθεστώτα
είδες την ελπίδα να χάνεται στη φλόγα
εμφύλιων πολέμων, οικονομικών κρίσεων
η γη σου πλέον νεκρή στα χέρια τρελών στρατηγών.
Αντί γι’ ανθρώπους έβλεπες ανασφαλή φαντάσματα
τσαλακωμένες πόλεις και οδοφράγματα,
ματωμένα βλέμματα κι η φυγή σου επιβάλλεται
αδελφέ μου, η φυγή σου επιβάλλεται.
Τι να δεις στην ομίχλη, τι πατρίδα κι αυτή;
Μα το σπίτι σου δεν είναι εκεί, είσαι πια σ’ άλλη γη.
Κάποτε θα γυρίσεις και θα ‘ναι όλα αλλιώς
δε θα υπάρχει φωτιά, οργή και καπνός.
Πάνω σου χαραγμένο το βάπτισμα πυρός
καθώς όλα μακραίνουν και συ γίνεσαι αλλιώς
και σκέφτομαι τους φόβους σου και τους συναγερμούς
που ‘χεις τόσους περάσει, αδελφέ μου.
Αντί γι’ ανθρώπους έβλεπες ανασφαλή φαντάσματα,
τσαλακωμένες πόλεις και οδοφράγματα,
ματωμένα βλέμματα κι η φυγή σου επιβάλλεται
αδελφέ μου, η φυγή σου επιβάλλεται.
Όλα πήγανε στράφι, όλα πήγαν στραβά
πόσο ακόμα ν’ αντέξω, πόση ακόμα καρδιά;
Μα είναι γραμμένο εκεί ψηλά στων άστρων το φως
πως κάπου υπάρχει μια γη και για μας, αδελφέ.