Oskarżona, proszę wstać!
Moi sędziowie za małą chwilę
odczytają głośno wymierzoną mi karę,
ale teraz niewiele mnie to obchodzi.
Oskarżona, proszę wstać!
Słyszę, lecz coraz bardziej z daleka,
te słowa, które zmieniają mój los;
tak, ale do mnie nie docierają.
Ci obcy ludzie ubrani w czerń…
Zdaje mi się, że wciąż ich słyszę.
Nie, żaden nie umiał zrozumieć,
że można zabić z miłości.
Ci obcy ludzie już niebawem
jak rzutem monetą rozstrzygną mój los.
Cokolwiek powiedzą czy cokolwiek zrobią,
ja nie powiem już ani słowa.
Oskarżona, proszę wstać!
I wstaję powolutku,
sama pośród tych wszystkich ludzi,
którzy bardziej niż ja nie mogą się doczekać,
by się dowiedzieć, czy moje życie jest grą,
czy może jednak
poznam inne przeznaczenie,
jeśli postanowią, że mam żyć dalej.
Ci obcy ludzie ubrani w czerń…
Zdaje mi się, że wciąż ich słyszę.
Nie, żaden nie umiał zrozumieć,
że można zabić z miłości.
Na tym świecie, gdzie bez mej miłości
już nic nie ma żadnego znaczenia,
moje życie jest tylko długim milczeniem,
utkanym z łez i wyrzutów sumienia.
A jednak – przyznaję –
jestem gotowa podziękować
wszystkim tym, którzy mnie skażą,
jeśli mam zapłacić swą śmiercią.
U wrót wieczności
będę mogła odnaleźć
tego, którego kocham na zawsze.
Tego, który na mnie czeka – ja to wiem,
ja to wiem, ja to wiem.