اگر به هم رسیدن آزادانه باشد، ما هر دو آزاد بودیم
دو دست که مانند دو جهان کنار هم فریاد میزدنند
ما دوتا از دو کوه متفاوت مثل دوتا جوی آب جاری شده بودیم
در یک تقاطع به هم رسیده بودیم
جدایی رو فراموش کرده بودیم، دلتنگی ها را نابود شده میدانستیم
مبهوت ترانه مان شده بودیم
شادی مثل کودک آبی و پاک ، در باغچه ی ما بازی میکرد
اگر دردمند بودن آزاد است
ما هر دو آزادیم
اون مثل چکاوکی بی خانه
و من مثل قناری در قفس بودم
اون از شاخه ای به شاخه‌ی دیگر پريده
و دلش رو به باد سپرده
ولی من قلبم رو نصف کردم
برای مصرع های سرکش
آن همه عشق، همه جستجو بوده
آن همه عشق گویا سرتاسر دلتنگی بوده
همه اش مثل پیدا کردن و گم کردن
یک اسباب بازی رویایی بوده
دروغ بوده ، همش دروغ بوده
حرف از این میزنند که عشقی وجود دارد
ولی چیزی به اسم عشق وجود نداشته
روزها درد کشیدم
در حال سکوت درد کشیدم
من در این مهمانی موقتِ دنیا
در این هرج و مرج های زلزله وار
چند هزار سال زندگی کردم
در حالی که به دام درد گرفتار شده بودم
و اگر درد کشیدن آزادانه است
ما هر دو آزادیم
چیزی که از درد ها باقی مانده
همین نگاه هایم بود
بخار آلود شدن و گرفتن چشمانم
مثل ابری شدن هوا در غروبه
دروغــــه همش دروغه
به آغوش کشیدن و رفتن وجود داشته
در دیگر مرام ها و جرگه ها...