Αν χρειάστηκε να σκεφτείς
αν θα μου το’ δινες στον ερχομό σου,
τούτο το φιλί γεννήθηκε νεκρό.
Αν σε απόσταση ενός εκατοστού από μένα
δεν γονατίζει η καρδιά σου,
τότε δεν την θέλω.
Και όλο και πιο δύσκολο μού είναι
να κρατάω το φεγγάρι στο ξύπνημα
γιατί είναι νύχτα εδώ στο στήθος μου.
Έπεσε το αστέρι μας
κι έσπασε το σπίτι μας στα δυο
στον δρόμο του προς την κόλαση.
Αγκάλιασέ με… αγκάλιασέ με
που φεύγει ο ήλιος και πρέπει να γυρίσουμε.
Αγκάλιασέ με… γιατί φοβάμαι
μήπως δε γυρίσω, μήπως δε γυρίσω.
Ήταν τόσο ωραίο να φαντάζομαι
ότι ήταν δυνατό να περπατάμε
ξυπόλυτοι στον χρόνο.
Η ρουτίνα μου έδειξε
ανάμεσα στα δάχτυλα της μια τούφα
απ΄ ό,τι σήμαινε να αγαπιόμαστε.
Αν έχω ουρανό να κοιτάξω
και τούτα τα δυο φτερά για να πετάξω,
γιατί μένω ακόμα στο έδαφος;
Λες να βαραίνει η καρδιά
ύστερα από τόση, τόση αγάπη;
Λες να σε αγαπάω;
Αγκάλιασέ με… αγκάλιασέ με
που φεύγει ο ήλιος και πρέπει να γυρίσουμε.
Αγκάλιασέ με… γιατί φοβάμαι
μήπως δε γυρίσω, μήπως δε γυρίσω.
Αγκάλιασέ με… αγκάλιασέ με
που φεύγει ο ήλιος και πρέπει να γυρίσουμε.
Μη φύγεις χωρίς εμένα, μη με αφήσεις πίσω,
γιατί μάθαμε να αγαπιόμαστε όπως δε θα το κάνει άλλος.
Ας περπατήσουμε και οι δυο προς το ίδιο μέρος.
Ας πάρει η αύρα τις στάχτες στη θάλασσα.