Dum noktoj mi penas, sed ne povas ekdormi,
Pro vi ĉiu larmo estas sala.
Ne pensu, ke mi plendas,
Mia preĝo, ĝi estas simple por ekvidi vin,
Brakumi la homon interne de vi.
Kaj la knabineto, kiun vi konis,
Ŝanĝiĝis, nun ŝi komprenas iomete pli.
Partro, nu, jam revenu hejmen,
Por ni sidiĝu iomete paroli.
Dum noktoj nur vin mi imagas,
En mia ĉamro ĉi tie antaŭ via portreto.
Ne pensu, ke mi vin ignoras,
Mi atendas ĉiutage vian revenon,
Kun la koro elbatanta vian nomon.
Kaj la knabineto, kiun vi konis...