(با عزیزان درنیامیزد دل دیوانه ام
با عزیزان درنیامیزد دل دیوانه ام در میان آشنایانم ولی بیگانه ام
از چو من آزاده ای الفت بریدن سهل نیست
از چو من آزاده ای الفت بریدن سهل نیست میرود با چشم گریان سیل از ویرانه ام)
با آنکه همچون اشک غم بر خاک ره افتاده ام من
با آنکه هر شب ناله ها چون مرغ شب سرداده ام من
در سر ندارم هوسی چشمی ندارم به کسی آزاده ام من
با آنکه از بی حاصلی سر در گریبانم چو گل شادم که از روشندلی پاکی ز دامانم چو گل
خندان لب و خونین جگر مانند جام باده ام آزاده ام من
یارب چو من افتاده ای کو افتاده آزاده ای کو
تا رفته از جانم برون سودای هستی آسوده ام آسوده از غوغای هستی
گلبانگ مستی آفرین همچون رهی سرداده ام من مرغ شباهنگم ولی در دام غم افتاده ام من
خندان لب و خونین جگر مانند جام باده ام آزاده ام من
(ما را دلی بود که ز دنیای دیگر است
ما را دلی بود که ز دنیای دیگر است ماییم جای دیگر و او جای دیگر است
گر خلق را بود سر و سودای مال و جاه آزاده مرد را سر و سودای دیگر است)