رو می‌کنم به آینه، رو به خودم داد می‌زنم
ببین چقدر حقیر شده اوج بلندِ بودنم
رو می‌کنم به آینه، من جای آینه می‌شکنم
رو به خودم داد می‌زنم، این آینه است یا که منم؟
من و ما کم شده‌ایم، خسته از هم شده‌ایم
بنده‌ی خاک، خاکِ ناپاک، خالی از معنای آدم شده‌ایم
رو می‌کنم به آینه، رو به خودم داد می‌زنم
ببین چقدر حقیر شده اوج بلندِ بودنم
دنیا همون بوده و هست، حقارت از ما و منه
وگرنه پیش کائنات، زمین مثل یه ارزنه
زمین بزرگ و باز نیست، دنیای رمز و راز نیست
به هر طرف رو می‌کنم راه رهایی باز نیست
من و ما کم شده‌ایم خسته از هم شده‌ایم
بنده‌ی خاک، خاکِ ناپاک، خالی از معنای آدم شده‌ایم
دنیا کوچیک‌تر از اونه که ما تصور می‌کنیم
فقط با یک عکس بزرگ، چشمامون رو پر می‌کنیم
به روزِ ما چی اومده؟ من و تو خیلی کم شدیم
پاییز چقدر سنگینی داشت که مثل ساقه خم شدیم؟
من و ما کم شده‌ایم، خسته از هم شده‌ایم
بنده‌ی خاک، خاکِ ناپاک، خالی از معنای آدم شده‌ایم
رو می‌کنم به آینه، رو به خودم داد می‌زنم
ببین چقدر حقیر شده، اوج بلندِ بودنم
رو می‌کنم به آینه، من جای آینه می‌شکنم
رو به خودم داد می‌زنم، این آینه‌ست یا که منم؟
رو می‌کنم به آینه...