دل در آتشِ غمه رُخت تا که خانه کرد
دیده سِیله خون به دامَنم بَس روانه کرد
آفتابِ عمر من فرو رفتو ماهم از اُفق چرا سَر بُرون نکرد
هیچ صبح دم نشد فَلَق چون شفق ز خون دله مرا لاله گون نکرد
زِ رویه مَهت جانا پرده بر گشا در آسمان مه را مُنفعل نما
به ماه رویت سوگند که دل به مِهرت پایبند به طره ات جان پیوند
قسم به زَندو پازند به جانم آتش افکند خراب رویت یک چند
♪♪♪♪♪♪♪♪
بیا نگارا جمال خود بِنما، ز رنگو بویت خِجل نما گل را
رو در طرفه چمن بین بنشسته چو من
دل خون بس ز غمه یاری غنچه دهن
گل درخشنده چهره تابنده غنچه در خنده بلبل نعره زنان
هر که جوینده باشد یابنده دل دارد زنده بس کن آه و فغان
ز جور مه رویان شکوه گر سازی به شش در محنت مُهره اندازی
همچون سالک دست خود بازی
همچون سالک دست خود بازی
برگرفته شده از textahang.blog.ir