تنها، تویی تو
که می‌تپی به نبض این رهایی
تو فارغ از وفورِ سایه‌هایی
بازآ، که جز تو
جهانِ من حقیقتی ندارد
تو می‌روی که ابر غم ببارد
به سمت ماندنت راهی، نمی‌شوی چرا؟ گاهی
ستاره هدیه کن، به مشت پوچ شب‌ها
شمرده‌تر بگو
با من حروف رفتنت
تا من بگیرم از دلت
همه بهانه‌ها را
آشوبم، آرامشم تویی
به هر ترانه‌ای، سر می‌کشم تویی
سحر اضافه کن، به فهم آسمانم
آشوبم، آرامشم تویی
به هر ترانه‌ای، سر می‌کشم تویی
بیا، که بی تو من
غمِ دو صد خزانم
بگذار، بگویم
که از سراب این و آن بریدم
من از عطش ترانه آفریدم
به سمت ماندنت راهی، نمی‌شوی چرا؟ گاهی
ستاره هدیه کن، به مشت پوچ شب‌ها
شمرده‌تر بگو
با من حروف رفتنت
تا من بگیرم از دلت
همه بهانه‌ها را
آشوبم، آرامشم تویی
به هر ترانه‌ای، سر می‌کشم تویی
سحر اضافه کن، به فهم آسمانم
آشوبم، آرامشم تویی
به هر ترانه‌ای، سر می‌کشم تویی
بیا، که بی تو من
غمِ دو صد خزانم
آشوبم...
(سحر اضافه کن، به فهم آسمانم)