Προς τα πίσω γυρνάν
Στις πηγές οι ιεροί ποταμοί
Το δίκαιο κι ο κόσμος
Ξαναγεννιούνται απ’ την αρχή
Τελειώνει η βασιλεία των ανδρών
Αλλάζει ο λόγος των Θεών
Ο έπαινός τους τη γυναίκα δοξάζει
Ο αιώνας της γυναίκας χαράζει
Τον βίο τους, το κλέος στεφανώνει
Ωδή εξαίσια τη φήμη τους απλώνει
Πέθανε η μούσα των παλιών ποιητών
Κι ο Φοίβος ο αρχηγός των τραγουδιών
Την ψυχή μου μ’ αρμονία γεμίζει
Την πρώτη γυναίκα ποιήτρια βαφτίζει
Δεν υπάρχει της γυναίκας αντάξιος
Ερωμένος
Άξιο άξιο άξιο
Των γυναικών των γένος
Εσύ, ω εσύ, από την αγκαλιά του πατέρα βαλμένη
Να κατοικήσεις έρχεσαι
Σ’αυτή τη γη την ξένη
Σου πήραν τον άνδρα
Και σε διώχνουν να φύγεις
Άτιμο άθλιο τέλος
Της χαράς σου της λίγης
Η χάρις των όρκων εδιάβηκε σβήστηκε
Κι οι τρόποι των Ελλήνων
Στα ουράνια σκορπίστηκε
Δεν έχεις πια το σπίτι του πατέρα
Για να σε περιμένει
Αβοήθητη η ψυχή σου
Κι οξύς πόνος τη βαθαίνει
Στη κλίνη σου γυναίκα
Ισχυρότερη πλαγιάζει
Τα σπίτια σου άλλος έρωτας
Κραταιός εξουσιάζει
Δεν υπάρχει δεν υπάρχει
Για τη γυναίκα άξιος ερωμένος
Τιμή στων γυναικών το γένος
Τιμή