Χωρίς στερνό φαντάνγκο
με τούμπα κλείσαμε
ναυτία μ' είχε πιάσει
το πλήθος κι άλλο ζητήσανε
Ο χώρος βούιζε και άλλο
σαν το ταβάνι υψονόταν
ποτά ξανά παραγγείλαμε
και ένας δίσκος ερχόταν
[Ρεφρέν]
Δεν ήταν μα παρά μετά
στου μυλωνά τα λόγια που
τ' ωχρό το πρόσωπό της πήρε
πιο άσπρο τόνο του χλωμού
Μου είπε "δεν υπάρχει λόγος
και η αλήθεια είν' απλή"
μα τα χαρτιά ξεφύλλιζα
και δεν την άφηνα μια να γενεί
απ'τις δεκάξι θεσπιάδες κόρες
π' αναχωρούσανε για την ακτή
κι ας είχα μάτια ανοιχτά
μπορούσε και να 'χαν κλειστεί
(Ρεφρεν)
Για την στεριά μου είπε έχει άδεια
αλλά εν πλώ αν είχαμε πια βγεί
και τότε άρχισα να την ξεψαχνίζω
για να συμμορφωθεί
της είπα "θα'σαι η γοργόνα που
τον Ποσειδώνα γέλασε"
και χαμογέλασε με θλίψη τόση
που ο θυμός μου πέρασε
(Ρεφρεν)
Η μουσική αν είναι της ζωής τροφή
το γέλιο έχει βασιλιά
και πάλι αν το πίσω είναι μπρος
τα ψέματα θα είναι καθαρά
το στόμα ένιωθα σαν ξύλο
προέτρεχε πια του μυαλού
γι αυτό την πέσαμε αμέσως
στα βάθη του ωκεανού
(Ρεφρεν)x2