די רעדער יאָגן, יאָגן
וואָס ברענגען זיי מיט זיך?
זיי ברענגען מיר אַ וואָגן
מיט צאַפּלענדיקע שיך.
דער וואָגן ווי אַ חופּה
אין אָוונטיקן גלאַנץ
די שיך — אַ פֿולע קופּע
ווי מענטשן אין אַ טאַנץ
אַ חתונה, אַ יום-טוב ?
צי האָט מיך ווער פֿאַרבלענדט?
די שיך — אַזוינע נאָענטע
אויף ס’נײַ איך האָב דערקענט.
עס קלאַפּן די אָפּצאַסן:
וווּהין, וווּהין, וווּהין?
פֿון אַלטע ווילנער גאַסן
מע טרײַבט אונדז קיין בערלין.
איך דאַרף ניט פֿרעגן וועמעס
נאָר ס’טוט אין האַרץ אַ ריס :
אָ, זאָגט מיר, שיך, דעם אמת ,
וווּ זענען זיי די פֿיס?
די פֿיס פֿון יענע טופֿל
מיט קנעפּלעך ווי טוי,
און דאָ — וווּ איז דאָס גופֿל,
און דאָרט וווּ איז די פֿרוי?
אין קינדערשיך אין אַלע
וואָס זע איך ניט קיין קינד?
וואָס טוט ניט אָן די כּלה
די שיכעלעך אַצינד ?
דורך קינדערשיך און שקראַבעס
כ’דערקען מײַן מאַמעס שיך!
זי פֿלעגט זיי בלויז אויף שבת
אַרויפֿציִען אויף זיך.
און ס’קלאַפּן די אָפּצאַסן:
וווּהין, וווּהין, וווּהין?
פֿון אַלטע ווילנער גאַסן
מע טרײַבט אונדז קיין בערלין.