A veure què en fem [Polish translation]

A teraz pytasz: „Co się właściwie dzieje?” -

ty, która miałaś już to wszystko tak poukładane.

I symulujesz, ale myślę, że powoli już załapujesz:

żebyś nie wiem jak krzyczała, nie odpowiedzą ci...

potwory z twojego smutnego dzieciństwa,

grupa nauczycieli, którzy cię nie cierpieli.

Nie zwracaliśmy na nich uwagi, więc odeszli

i wśród milczenia „to” w nas rosło.

Ja też nie bardzo wiem, o co chodzi,

lecz podejrzewam, że to jest jakaś szansa.

A teraz zaczynasz rozumieć tych świrusów,

którzy z taksówki wystawili głowy, wołając:

„Przygotuj się, bo w końcu będziesz musiał

nauczyć się żyć i nie obwiniać

dżumy i cholery1,

taty i mamy i nazistowskich zbrodni”.

A co zrobimy, jeśli poszliśmy złą ścieżką,

a to stopniowo zatruje nam krew?

Spróbuj się uśmiechnąć do odbicia w lustrze,

bo teraz mamy jakąś szansę.

Wstaliśmy, rozwścieczeni hałasem,

przeklinając jakąś szaloną studencką imprezę,

gdy zobaczyliśmy promień światła, jakąś jasność,

wędrującą po prześcieradle, muskającą nogi.

Zauważyliśmy, że trzęsą się drzwi balkonowe;

nim otworzyłaś, sprawdziłaś wiązanie szlafroka.

Po ulicy, w ogromnej chmurze pyłu,

uciekały w zwierzęcym popłochu

piosenki, które nie uprzedzały, że kłamią,

podniosłe zdania, które już tylko śmieszyły

i zostawiły nam tę prawdę,

którą, chcesz czy nie chcesz, już na zawsze zapamiętasz:

możesz ją chwycić lub odpuścić,

ale teraz mamy jakąś szansę.

Mamy jakąś szansę,

mamy jakąś szansę,

mamy jakąś szansę...

Cha, cha, cha! Ciekawe, co z nią zrobimy...

Mamy jakąś szansę,

mamy jakąś szansę,

mamy jakąś szansę...

Cha, cha, cha! Ciekawe, co z nią zrobimy...

Mamy jakąś szansę,

mamy jakąś szansę,

mamy jakąś szansę...

Cha, cha, cha! Ciekawe, co z nią zrobimy...

Mamy jakąś szansę

1. w oryginale: "ospy wietrznej i kokluszu"