Quanno dicètte: “È inùtile,
nun ne vo’ cchiù sapé,
e v’ha mannato a ddìcere
pe mme”,
i’ m’addunaje, guardànnola,
ch’era chiù bèlla ’e te!
No, c’a cumpagna tòja,
ca manco me guardaje,
nun t’a piglià, pecché
’a cólpa nun è ’a sója
si me ne ’nnammuraje:
era chiù bèlla ’e te
Nun me vuléva sèntere,
dicéva: « Chésto no;
nun vòglio purtà ’o scrùpolo,
gnernò... »
Ma ’o còre, quanno è lìbbero,
po’ fà chéllo che vo’.
No, c’a cumpagna tója,
ca manco me guardaje,
nun t’a piglià, pecché
’a cólpa nun è ’a sója
si me ne ’nnammuraje:
era chiù bella ’e te!
E mo? Spisso, vasànnoce,
’nce arricurdammo ’e te.
Essa se métte a chiàgnere
pecché
se crére — quanto è sémprice —
ca tu chiagne pe me!
No, c’a cumpagna tója,
ca manco me guardaje,
nun t’a piglià, pecché
’a cólpa nun è ’a sója
si me ne ’nnammuraje:
era chiù bella ’e te!