yavaş yavaş fark ediyorsun rüzgarın
yüzüne estiğini ve gülüşünü çaldığını
bitmek üzere olan güzel mevsim
senin yüreğine esiyor ve aşkını çalıyor
yavaş yavaş gözyaşında eriyor
zamanın sildiği o tatlı anı
benimle bir odada yaşadığın zaman
paramız yoktu ama umudumuz çoktu
ve yavaş yavaş beni kaybediyorsun ve seni kaybediyorum
ve bu olanlar sana çok saçma görünüyor
kimi zaman geceleri daha doğruydun
ve şimdiki gibi Cumartesi akşamı değil...
ama...bana elini ver ve yaklaş
bahçemizde bir çiçek doğabilir
kışın bile donduramayacağı
senin için olan bu aşkımdan bir çiçek doğabilir
ve yavaş yavaş göreceksin ki zamanla
orada yüzünde aynı gülümseme
o kaba rüzgarın senden çalmış olduğu
sadık olarak dönüyor
aşk sana dönmüş
ama...bana elini ver ve yaklaş
bahçemizde bir çiçek doğabilir
kışın bile donduramayacağı
senin için olan bu aşkımdan bir çiçek doğabilir