’A luna d’a nòtte seréna,
riggina d’o ciélo stellato,
menava 'int’a stanza nu raggio ndurato;
io, tutto ncantato, te stéva a guardà.
Tu stive durmènno. Sunnave
e dint’a lu suónno redive...
Che suónno celèste, sunnanno, facive?
E nun te muvive; redive, accussì.
Parive na ròsa maggése
appassuliata nu pòco...
Sunnave nu còre cucènte de fuóco?
Sunnave nu pòco, tantillo, de me?
’O vraccio, da fòra ’a cupèrta,
pareva nu giglio. ’A manélla
paréva na pénna de na palummèlla,
na còsa, tantélla, cchiù bèlla de te!
Menava int’ ’a stanza nu raggio
’a luna da ’o ciélo stellato;
io, sulo, te stévo guardanno, ncantato,
tenènnome ’o sciato, pe’ nun te scetà.