Κάνεμε να κλάψω
Σε παρατήρησα καθώς κοιμόσουν ,αθώα και μόνη..
μόλις προ ολίγου χαμογέλασες ,ακουμπώντας σε στα χείλη..
μήπως λείπει η διακρητικότητα από τους μορφασμούς του προσώπου σου
αυτό μόνο θα μείνει από μένα ,αύριο όταν ξυπνήσεις..
Ισως να υπάρξει μια κρυμένη φωτογραφία που θα μείνει από μένα
η οποία τραβήχτηκε την Ανοιξη και θα καεί το Φθινόπωρο
σαν τα τυφλά ψάρια που πιάνονται στα δίχτυα..
χαρμανιάζω τον καημό μου στην άκρη του τσιγάρου μου
Μόνος μου δεν μπόρεσα
εσύ τουλάχιστον κανεμε να κλάψω
κανεμε να κλάψω κανεμε να κλάψω
κάνεμε να κλάψω κάνεμε να κλάψω.
Θα περάσουν οι εποχές
οι φωνές (οι ήχοι) θα σβήσουν
θα πέσουν τα δάκρυά σου
θα ενυδατωθούν τα μάγουλά σου
θα ρθει όμως μια μέρα
που θα ξαναγελάσει το πρόσωπό σου.