Wyrywam stronę z albumu fotograficznego,
wyrzucam Twe listy na pożarcie ognia.
Nie potrafiłbym powiedzieć, że wciąż Tobą gardzę,
ale jest mi coraz trudniej zaprzeczyć.
Po tych wszystkich niespełnionych obietnicach,
już czas by to się w końcu skończyło.
Czy pragnę byś zmieniła zdanie?
Szczerze mówiąc nie.
Podrywając mnie jak chorą z miłości kukiełkę,
smażyłaś mnie na płonącym ogniu namiętności.
Pociągałaś za sznurki,
oszczędzając tylko niektóre z nich.
Po prostu nie pozwoliłabyś mi odejść.
Zabrakło nam słów,
zabrakło nam zdań,
nie mieliśmy już nic do powiedzenia.
Zabrakło nam serca,
zabrakło miłości,
zabrakło powodów by być razem.
Popełnialiśmy wiele poważnych błędów.
Początkowo próbowaliśmy temu zaprzeczać.
To było jak pęknięcie w porcelanowej lalce,
jak milcząca maskarada,
w której próbowaliśmy dostrzec kogo
właściwie próbujemy kryć.
Graliśmy nasze role w tym wielkim przedstawieniu,
oszukiwaliśmy się wzajemnie we własnych kostiumach.
Zabrakło nam pigułek1,
zabrakło papierosów,
zabrakło dobrych białych win.
Skończyła się droga,
skończyło się paliwo,
nie mieliśmy się gdzie chować.
To Uczta Następstw.
Jesteśmy na Uczcie Następstw,
niszczeni Ucztą Następstw.
Wygląda na to, że jemy w samotności.
Samotny stolik dla poety pijanego od słów,
straciłem rozum w tańczącym płomieniu namiętności,
który pociągał za sznurki,
oszczędzając tylko niektóre z nich.
Po prostu nie pozwoliłby mi odejść.
Skończył nam się świat,
skończyła się nadzieja,
skończyły się zapasy.
Zabrakło nam czasu,
zabrakło przestrzeni,
zabrakło jutra.
Czy jeśli wiedzielibyśmy wtedy
to, co wiemy teraz, to
czy mielibyśmy inne zdanie?
Czy mielibyśmy inne zdanie?
Zabrakło nam czasu,
zabrakło nam czasu,
zabrakło nam czasu.
To Uczta Następstw,
to Uczta Następstw,
to Uczta Następstw.
Wygląda na to, że jem sam...
1. antykoncepcyjnych.