Μία μέρα στη ζωή ενός ανόητου,
μία λυπητερή και μεγάλη υπέροχη μέρα.
Περπατώ στην λεωφόρο,
και ελπίζω να σε συναντήσω.
Το ευπρόσδεκτο βλέμμα σου,
να έρχεται προς εμένα.
Σταματώ ακριβώς έξω απ'την πόρτα σου.
Αλλά δεν είσαι ποτέ σπίτι πια.
Οπότε (πάω) πίσω το δωμάτιο μου
και εκεί στη σκοτεινιά,
κλαίω τα δάκρυα του αποχωρισμού.