Po la veira do rio chegaba onda min
o ruído da charanga,
Eo seguilo bulir atopei o camiño
e tamén foi a charanga.
Xente que canta bailando e bebendo ribeiro
e unha mociña chorando baixo un castiñeiro.
Dime quen es ti rapaza do triste ollar,
eu son un camiñante perdido,
eu estou ferido, eu son, o teu amigo.
Contoume co seu ben por xamais voltaria
e tremando a sua voz o seu pranto seguia.
Eu falei de outro amor e de cousas belidas.
Ela non replicou e o seu pranto seguía,
bota as costiñas ó vento, ven comigo,
as túas mans nestas mans, xa tes un amigo.
Entre voltas e voltas naceu o sorriso,
entre xentes, tan boas,
entre bicos, entre risos,
entre voltas e máis voltas
se perdeu, de min
¿onde vai, onde vai?.
Teño saudade de ti, e a túa tenreza
naquela presa dunha charanga.
Cando me fui eu pasé baixo aquel castiñeiro,
aun la xente cantaba e bebía ribeiro,
me alejé del lugar por el mesmo camiño,
y la saudade chegaba an de min por el río..
Dime quen es ti rapaza do triste ollar,
eu son un camiñante perdido,
eu estou ferido, eu son, o teu amigo.