[I. Η Πορφυρή Ανατολή]
[Ορχηστρικό]
[ΙΙ. Αθωότητα]
Θυμάμαι έναν καιρό
Που ο αδύναμος, αγνός νους μου
Έβλεπε την πορφυρή αυγή
Φανταζόταν τι θα μπορούσε να βρει
Η ζωή ήταν γεμάτη θαύματα
Ένιωσα τον ζεστό άνεμο να φυσά
Πρέπει να εξερευνήσω τα όρια
Να υπερβώ το βάθος του χειμερινού χιονιού
Η αθωότητα να με χαϊδεύει
Δεν είχα ξανανιώσει πιο νέος
Είχα τόση πολλή ζωή μέσα μου
Και πάλι όμως λαχταρούσα να ψάξω κι άλλη
Αλλά αυτές οι μέρες πέρασαν πια
Άλλαξαν σαν ένα φύλο σε ένα δέντρο
Παρασύρθηκαν μακριά για πάντα
Από το δροσερό φθινοπωρινό αεράκι
Το χιόνι έχει πλέον πέσει
Και ο ήλιος μου δεν είναι τόσο λαμπερός
Παλεύω να κρατηθώ
Με την τελευταία μου δύναμη
Στη δική μου σπηλιά της αδικίας
Η αγριότητα και η λεπτότητα
Πασχίζουν να παύσουν τον πόνο
Πασχίζουν να βρουν το ίδιο πράγμα
Με την άγνοια να με περιτριγυρίζει
Δεν υπήρξα ποτέ τόσο φοβισμένος
Όλη μου η ζωή στερεύει
Το τέλος πλησιάζει...
[ΙΙΙ.Carpe Diem]
"Carpe diem
Άδραξε τη μέρα"
Πάντα θα θυμάμαι
Την ψύχρα του Νοεμβρίου
Τα νέα της πτώσης
Τους ήχους στο διάδρομο
Το ρολόι στον τοίχο
Να μετράει αντίστροφα το χρόνο
"Άδραξε τη μέρα"
Τον άκουσα να λέει
Η ζωή δεν θα είναι πάντοτε έτσι
Κοίτα γύρω
Άκου τους ήχους
Εκτίμησε τη ζωή σου
Όσο είσαι ακόμα εδώ
("Μάζεψε τα ρόδα σου τώρα που μπορείς)
(Ο Γέρος Χρόνος ακόμα τρέχει:)
(Και αυτό το ίδιο λουλούδι που σήμερα χαμογελά)
(Αύριο θα πεθαίνει")
Μπορούμε να μάθουμε
Από το παρελθόν
Αλλά εκείνες οι μέρες
Έχουν χαθεί
Μπορούμε να ελπίζουμε
Για το μέλλον
Αλλά μπορεί να μην υπάρξει κανένα
Οι λέξεις έχουν κολλήσει στο νου μου
Ζωντανός από αυτά που έμαθα
Πρέπει να αδράξω τη μέρα
Επέστρεψα στο σπίτι
Καθώς ετοιμαζόταν για τη μάχη της
Κράτησα με όλη μου τη δύναμη
Καθώς φοβόμουν για το μεγαλύτερο μου φόβο
Περπάτησε μέσα στη νύχτα
Γύρισε για ένα τελευταίο βλέμμα
Με κοίταξε στα μάτια
Της είπα,"Σ'Αγαπώ...
Αντίο"
("Ειναι το πιο απαίσιο πράγμα που θα ακούσεις ποτέ")
("Αν μου λες ψέμματα...")
("Ω, την αγαπάς πραγματικά")
("απλά πρέπει να φύγω...)
(Όλες οι ζωές μας")
("Άδραξε τη μέρα!")
("Κάτι συνέβη")
("Μάζεψε τα ρόδα σου όσο ακόμα μπορείς")
("Σκοτώθηκε")
[IV. Ο Σκοτεινότερος Χειμώνας]
[Ορχηστρικό]
[V. Ένας Άλλος Κόσμος]
Μέχρι στιγμής ή έτσι φαίνεται
όλα έχουν χαθεί
Χωρίς τίποτα να έχει εκπληρωθεί
Έξω απ'τις σελίδες και την
Οθόνη της τηλεόρασης
Ένας άλλος κόσμος
Όπου τίποτα δεν είναι αλήθεια
Περδικλώνομαι μέσα
Στην φανταστική ζωή
Χάνω ένα βήμα
Και δεν ξανασηκώνομαι ποτέ
Αφημένος μόνος
Με ένα ψυχρό κενό βλέμμα
Νιώθω πως θέλω να τα παρατήσω
Είχα τυφλωθεί από έναν παράδεισο
Μια ουτοπία ψηλά στον ουρανό
Ένα όνειρο που μονάχα με έπνιξε
Βαθειά στη λύπη, αναρωτιέμαι γιατί
Ω αφήστε μας να τον λατρέψουμε
Να τον κακομεταχειριστούμε και έπειτα να τον αγνοήσουμε
Ό,τι και να γίνει
Μην τον αφήσετε ήσυχο
Ας τραφούμε από τη θλίψη του
Και μετά ας τον κρεμάσουμε ώστε να τον δει όλος ο κόσμος
Σας βαρέθηκα όλους
Εσάς του υποκριτές
Που με κρατάτε μακριά
Και δεν χρειάζομαι
Την συμπόνια σας
Για να βγάλω πέρα τη μέρα
Οι εποχές αλλάζουν οπότε μπορώ κι εγώ
Κρατήσου νεαρέ
Δεν έχεις χρόνο για κλάμα
Λύσε αυτά τα σκοινιά
Κατεβαίνω κάτω
Δεν θα τους αφήσω να με κάνουν πέρα
Ω αφήστε μας να τον λατρέψουμε
Να τον κακομεταχειριστούμε και έπειτα να τον αγνοήσουμε
Ό,τι και να γίνει
Μην τον αφήσετε ήσυχο
Ας τραφούμε από
Τη θλίψη του
Τώρα ήρθε η ώρα τους
Να τα βάλουν μαζί μου
[VI. Το Αναπόφευκτο Καλοκαίρι]
[Ορχηστρικό]
[VII. Η Πορφυρή Αυγή]
Πλέον είμαι πολύ σοφότερος
Μια ζωή αναμνήσεις
Τρέχουν στο μυαλό μου
Με δίδαξαν πώς
Στα καλά και στα κακά
Ζωντανός ή νεκρός
Συνηδειτοποιώ
Πως δεν υπάρχει γυρισμός
Η ζωή συνεχίζεται
Στο παράδοξο μονοπάτι
Κάθομαι με το γιο μου
Τον βάζω να δει το Πορφυρό Ηλιοβασίλεμα
(Μάζεψε τα ρόδα σου όσο ακόμα μπορείς)
Πολλά χρόνια έχουν έρθει και έχουν φύγει
Έχω ζήσει τη ζωή μου, αλλά τώρα πρέπει να προχωρήσω
(Μάζεψε τα ρόδα σου όσο ακόμα μπορείς)
Είναι ο μονάκριβος μου
Τώρα που ήρθε η ώρα μου
Τώρα που η ζωή μου ολοκληρώθηκε
Κοιτάζουμε τον ήλιο
"Άδραξε τη μέρα
Και μην κλαις
Τώρα είναι η ώρα
Να πούμε αντίο
Ακόμα κι αν
Εγώ έχω φύγει
Θα συνεχίσω να ζω
Να ζω"