У белы ночы бэзу лістоту
Вецер качаець - то баязлівы, то смелы.
У белы ноч, у гадзіну, калі я засну,
Прысніцца мне сон, дзіўна белы.
Птушка ўзмахне чароўным крылом,
І я з'яўленне тваё адгадаю.
У белы ноч мы з табою сыйдзем,
Куды, я не ведаю, куды, я не ведаю.
(Я не ведаю...)
Белая ноч апусцілася як воблака,
Вецер варожыць на юнай лістоце.
Чую знаёмую гаворка, бачу аблічча твой,
Ну чаму гэта толькі ў сне?
Белая ноч апусцілася як воблака,
Вецер варожыць на юнай лістоце.
Чую знаёмую гаворка, бачу аблічча твой,
Ну чаму гэта толькі ў сне?
У фарбах відна нябесная высь...
Шкада, што бачання мае ўсё карацей.
Сон, паўторуся, я прашу, паўторуся,
Але так кароткія гэтыя белыя ночы.
У сэрцы адну надзею таю
І узыходзячаму дню ўсмяхаюся.
Веру, што я, не ў сне - наяве,
З табой па сустракаюся, з табой па сустракаюся.
(Па сустракаюся...)
Белая ноч апусцілася як воблака,
Вецер варожыць на юнай лістоце.
Чую знаёмую гаворка, бачу аблічча твой,
Ну чаму гэта толькі ў сне?
Белая ноч апусцілася як воблака,
Вецер варожыць на юнай лістоце.
Чую знаёмую гаворка, бачу аблічча твой,
Ну чаму гэта толькі ў сне?
(Белая ноч апусцілася як воблака,
Вецер варожыць на юнай лістоце.
Чую знаёмую гаворка, бачу аблічча твой,
Ну чаму гэта толькі ў сне?)